Obecnie wielu fizyków zajmuje się poszukiwaniem bozonu Higgsa, a bardzo wielu oczekuje z nadzieją, że istnienie tej cząstki będzie potwierdzone w doświadczeniach. Mają oni jednocześnie poważne wątpliwości co do tego, czy istnienie cząstki będzie potwierdzone. A co się stanie, jeśli bozon Higgsa nie będzie odnaleziony? Wówczas, jak mówią, będzie to kres dotychczasowej teoretycznej fizyki. Wówczas Model Standardowy w fizyce straci rację bytu i będzie musiała powstać Nowa Fizyka, która będzie się opierała na zupełnie nowych podstawach.
Fizycy, ogłaszając 4 lipca 2012 o odkryciu cząstki Higgsa, wypowiadali się bardzo oględnie, dopuszczając możliwość popełnienia błędu. Jednak bardzo wielu zrozumiało te wypowiedzi w ten sposób, że istnienie cząstek (i pola) Higgsa jest już pewne i że to właśnie zostało potwierdzone. Ci, co tak "po swojemu" zrozumieli wypowiedzi fizyków, ale przede wszystkim wszyscy fizycy, powinni wiedzieć o jednej ważnej rzeczy. A mianowicie, wprowadzenie do fizyki pola (cząstki, bozona) Higgsa nastąpiło z nieposzanowaniem metodologicznej reguły w nauce - nie zastosowano brzytwy Ockhama. Podobnego typu sytucję miał na myśli Newton, gdy pisał: "hipotez nie wymyślam".
Pole Higgsa ma służyć jako uzasadnienie istnienia masy wszelkich innych cząstek materii. Bez pola Higgsa podobno wszystkie cząstki musiałyby się poruszać z prędkością światła i w żadem sposób nie mogłyby powstawać jakiekolwiek trwałe struktury materii. To pole ma działać jako rodzaj hamulca dla ruchu pozostałych cząstek materii, przyczyniając się do tego, że poruszają się one względem siebie z odpowiednio małymi przyśpieszeniami, które są wystarczająco małe i umożliwiają powstawanie trwałych struktur materii.
Pole Higgsa zostało wprowadzone do fizyki z pominięciem faktu, że w fizyce (w tamtym okresie) istniało już pojęcie pola cząstek i ciał makroskopowych, które służyło do opisu ich zachowań względem siebie. To wystarczało do opisu ich wzajemnych przyśpieszeń, bez konieczności powoływania się na jakikolwiek inny postronny czynnik, który miałby regulować charakter tych przyśpieszeń. W przypadku dwóch oddziałujących ze sobą ciał (bądź cząstek) znane od dawna prawo powszechnego ciążenia, z jednej strony, przedstawia siłę wzajemnego oddziaływania ciał jako iloczyn masy i przyśpieszenia, a z drugiej strony, przedstawia zależność przyśpieszenia jednego ciała, jakie ono uzyskuje w obecności drugiego ciała, od masy tego drugiego ciała. Zatem już wówczas w opisie pola, w jakim poruszało się i było przyśpieszane ciało, czyli w matematycznej funkcji natężenia tego pola, istniał regulator przyśpieszenia w postaci właśnie masy, która była zapisywana we wzorze symbolicznie jako współczynnik proporcjonalności. Wprowadzanie w takiej sytuacji do fizyki dodatkowego czynnika, który oddziałując z cząstkami materii przyczyniałby się do powstawania masy, niczego nie wyjaśniało. Bo jeśli uważać, że przed wprowadzeniem do fizyki pola i cząstek Higgsa nie było wiadomo, w jaki sposób ze sobą oddziałują ciała bądź cząstki, bądź pola, to wprowadzenie cząstek Higgsa wcale nie rozwiązało tego zagadnienia. Nastąpiła tylko taka zmiana, że teraz już zamiast pytania o mechanizm zjawiska polegającego na tym, że jedne obiekty (ciała, cząstki, pola) przyśpieszają inne obiekty, trzeba postawić pytanie: jaki jest mechanizm zjawiska, które polega na przyśpieszaniu za pośrednictwem cząstek Higgsa innych cząstek materii.
Mówiąc inaczej, do nauki został wprowadzony dodatkowy fizyczny byt, który nie tylko że nie wyjaśnia fizycznych zagadnień, ale jeszcze bardziej je komplikuje. Bo wprowadzone do fizyki pole Higgsa jest rodzajem przestrzeni z pewnym rozkładem potencjałów (albo zdolnością emisji cząstek Higgsa), który w różny sposób steruje zachowaniami różnych obiektów, które znajdują się w tej przestrzeni, ale kompletnie nie wiadomo, według jakich zasad to sterowanie się odbywa.
Fizycy, którzy poszukiwali i nadal będą poszukiwać bozonów Higgsa, są z góry skazani na porażkę. Bo za pomocą doświadczeń nie znajdą oni tego, co nie istnieje. Zatem są oni skazani na porzucenie Modelu Standardowego (bo ten model bez cząstek Higgsa nie ma żadnej wartości) i mogą zacząć tworzyć Nową Fizykę, a raczej, należy to podkreślić, że mogą włączyć się do tworzenia Nowej Fizyki.
Podstawy dla Nowej Fizyki już istnieją. I w tych podstawach Nowej Fizyki istnieje nawet pewien rodzaj odpowiednika pola Higgsa. Można by o tym odpowiedniku powiedzieć, że jest to "boska przestrzeń". Bo ta przestrzeń w istocie steruje ruchem każdej cząstki materii i nigdy nie będzie można zbadać, w jaki sposób to się odbywa. Ale tak jest jedynie na "boskim planie", bo na planie fizycznym wszystko daje się zbadać doświadczalnie i wszystko można logicznie opisać i uzasadnić. Ta "boska przestrzeń" to, po prostu, fizyczna przestrzeń, w której mieszczą się wszystkie składniki materii. Ruch składników materii, którego podstawą są wzajemne przyśpieszenia składowych cząstek, z pewnego punktu widzenia jest postrzegany właśnie jako skutek ich wzajemnego oddziaływania ze sobą. Ale z innego punktu widzenia ten ruch składników materii może być postrzegany jako skutek globalnej działalności przestrzeni fizycznej, w której przecież mieszczą się wszystkie składniki materii. Bo z tego punktu widzenia ruch składników materii prowadzi do minimalizacji wypadkowych potencjałów w każdym miejscu przestrzeni, pochodzących od potencjałów wszystkich składników materii. Tak właśnie działa podstawowa zasada materii - zasada minimalizacji potencjałów przestrzeni - zasada MPP, która jest przedstawiona na http://www.pinopa.republika.pl/ZasadaMPP.html.
Podstawy Nowej Fizyki już istnieją. Na te podstawy składa się to wszystko, co w skrócie nazywa się fundamentalną zasadą materii i co jest zapisane w treści zasady MPP oraz w treści kilku innych zasad i praw fizycznych. Razem stanowią one rdzeń konstruktywnej teorii pola (KTP), z którą można zapoznać się na internetowych "stronach pinopy" - http://www.pinopa.republika.pl, http://nasa_ktp.republika.pl, http://www.pinopa.narod.ru, http://konstr-teoriapola.narod.ru.
Kto chce poznać źródło pochodzenia masy materii, powinien zapoznać się z KTP. O tym pochodzeniu można dowiedzieć się na podstawie doświadczeń, ale tylko w sposób pośredni. Doświadczalnie o istnieniu masy przekonujemy się na każdym kroku, ale o jej pochodzeniu można dowiedzieć się jedynie na podstawie wniosków z teoretycznych wywodów.
Kto pozna fundamentalne oddziaływanie materii (w skrócie - FOM), kto pozna fundamentalną zasadę materii (w skrócie - FSM), ten bez wahania przyzna, że cząstka Higgsa nie jest przyrodzie do czegokolwiek potrzebna. Bo wszelkie fizyczne zjawiska na fundamentalnym poziomie przebiegają z niezwykłą prostotą. Na fundamentalnym poziomie rozdrobnienia materii nie ma ani zjawisk magnetycznych (elektromagnetycznych), ani zjawisk elektrostatycznych (elektrycznych) - na tym poziomie istnieją wyłącznie fundamentalne cząstki materii i ich wzajemne oddziaływania. Dopiero gdy rozpatrujemy fizyczne zjawiska z udziałem dużej ilości fundamentalnych cząstek: neutronów,*) protonów i protoelektronów,**) to mamy wówczas do czynienia z ukształtowanymi z fundamentalnych cząstek złożonymi strukturami w postaci elektronów, atomów, cząsteczek chemicznych. Zachowanie tych złożonych układów strukturalnych wobec siebie wynika z własności wchodzących w ich skład fundamentalnych cząstek. Tam nadal nie istnieje nic innego poza wzajemnymi przyśpieszeniami tych fundamentalnych składników. Ale z tego powodu, że przyśpieszenia, jakie uzyskują: protoelektron i proton w potencjalnym polu neutronu, protoelektron i neutron w potencjalnym polu protonu, proton i neutron w potencjalnym polu protoelektronu, przebiegają według odmiennych matematycznych funkcji, powstaje różna trwałość połączeń między tymi składnikami. Stąd wynika różna trwałość, jaką mają różne atomy i wszelkie inne struktury. Dzięki temu powstaje zjawisko jonizacji atomów i zjawiska elektrostatyczne, a także wszelkie inne zjawiska fizyczne.
Fizyczna istota masy została już odkryta i dokonało się to w Polsce na początku XXI wieku. A o tym, czy autor odkrycia rzeczywiście poznał naturę masy materii, czy też blefuje, jak robią to fizycy, którzy poszukują cząstek Higgsa, można przekonać się w prosty sposób. Należy zapoznać się z interpretacjami zjawisk fizycznych, jakie są przedstawiane w KTP, oraz zapoznać się z komputerowymi modelami tych zjawisk fizycznych. Należy przy tym nieustannie zadawać sobie pytania typu: czy gdyby autor nie znał natury masy, to czy mógłby on bazować na wzajemnych oddziaływaniach ze sobą składników materii i na tej podstawie pokazać na modelu, na przykład, takie zjawiska, jak: proces pulsowania cefeidy
albo bazując na podobnym modelu struktury przedstawić proces rozchodzenia się w strukturze materii zaburzającego bodźca, albo przedstawić na "ruchomym" modelu wzajemne oddziaływania, jakie istnieją w układzie Ziemia - Księżyc.***)
Stawianie sobie tego rodzaju pytań ułatwia rozpoznanie, gdzie w ogłaszanych wynikach z badań naukowych kryje się prawda, a gdzie fałsz. Jakie teorie fizyczne są rzeczywiście wartościowe dla poznania przyrody, a jakie teorie, zamiast do poznania praw przyrody, prowadzą na manowce. Stawianie sobie tego rodzaju pytań jest istotne dla rozbudzenia zmysłu krytycyzmu - jest to potrzebne, aby uniknąć samooszukiwania się w naukowych kwestiach i nie pozwolić, aby (nieświadomie bądź celowo) oszukiwali nas inni badacze przyrody.
____________________________________________
*) Pojęcie neutron w zależności od kontekstu jest używane w dwóch znaczeniach. W pierwszym znaczeniu neutron jest rodzajem fundamentalnej cząstki, która ma podobne parametry jak proton. To znaczy, ma podobny (pod względem wartości) współczynnik proporcjonalności w swojej funkcji natężenia pola i podobne wartości promieni potencjałowych powłok, dzięki którym razem z protonami tworzą stabilne struktury w postaci jąder różnych atomów. W drugim znaczeniu neutron jest cząstką złożoną, która silnie utrzymuje stowarzyszony z nią obłok protoelektronów. W tym drugim znaczeniu neutron pod względem strukturalnym jest podobny do atomu wodoru. Różnica między nimi jest taka, że atom wodoru (czyli proton razem z towarzyszącym mu obłokiem protoelektronów) podczas zderzeń z innymi atomami stosunkowo łatwo traci traci część swojego obłoku protoelektronów - wówczas staje się zjonizowanym atomem wodoru. Natomiast neutron (w tym drugim znaczeniu) jest niezwykle trwały, czyli swojego obłoku protoelektronów nie pozbywa się łatwo.
Wymienione trzy rodzaje fundamentalnych cząstek materii: protony, neutrony i protoelektrony, wystarczają do wyjaśniania wszelkich zjawisk fizycznych, które przejawiają się nam w różnych doświadczeniach - i w tych codziennych, i w tych z laboratoriów fizycznych. Cząstki nazywane bozonami, jak również kwarki i wiele innych, są dla wyjaśniania mechanizmów zjawisk fizycznych tak samo zbędne, jak bozony Higgsa i pole Higgsa.
**) Protoelektrony jako fundamentalne cząstki są podstawowymi składnikami próżni fizycznej oraz składnikami obłoków, które towarzyszą protonom i neutronom, znajdując się w ich centralnych obszarach.
***) Pliki robocze w formacie leo - http://nasa_ktp.republika.pl/Uklad_Z-K_file.leo.zip
______________________________________________________
Bogdan Szenkaryk "Pinopa"
Polska, Legnica, 2012.07.06.
